du pain, du vin et du Solvay

Oftewel: ons bezoek aan Frankrijk

Daar er vele vragen gerezen zijn over wat, waar en hoe van Wards nieuwe expat en ons bezoek aan Frankrijk het afgelopen weekend, hier een verslagje.

Ward zal werken in de fabriek van Solvay te Tavaux, gelegen in de Jura, Franche-Comté. Steden dichtbij: Dijon (30 min rijden), Besançon (45 min rijden).
Zondag zijn we met de trein vertrokken voor een reis van 6 uur. (met overstap in BXL en Parijs weliswaar, het vervelende is dat je in P van station moet wisselen per metro of regionale trein)
Zondagavond zijn we door Carlo, een Italiaanse ex-collega van Ward (die van Rosiganano, waar Ward nu zit, naar Tavaux is gegaan en daar nog werkt) ontvangen: maar goed ook, want we hadden geen auto en ons hotel (in Dole, een stadje vlakbij T) zat in the middle of nowhere.
Carlo en zijn vrouw doen ook al 3 jaren wat wij zinnens zijn zeker het eerste jaar te doen: pendelen tussen de twee woonplaatsen in het weekend. Carlo’s vrouw Valeria werkt en woont in Luxemburg. Vrijdagavond gaat één van de twee de ander opzoeken en zondagavond doet die de weg terug, ook per trein. Wat me geruststelde was V’s commentaar dat ook zij het er erg moeilijk mee had (met het idee), maar dat eenmaal het pendelen bezig was, het heel goed blijkt mee te vallen.
Zondag hadden we dus al een eerste zicht op de cité. Onze indruk: rustig en mooi, goed onderhouden. De huizen dateren er van de jaren ’30 en ’65-’70 en worden picobello onderhouden door Solvay.

Maandagmorgen eerst bezoek aan de personeelsdirecteur (“Madame, si vous désirez venir, on vous aide à chercher un emploi”) en nadien bezoek van 4 mogelijke huizen met de verantwoordelijke “IMMO”.
4 huizen gezien waarvan we er twee meteen uitsloten. Het ene wegens niet goed onderhouden (het was pas recent door Solvay teruggekocht, vandaar), het andere wegens veel te groot. Het was nochtans een majestueus huis in koloniale stijl, parket in elke kamer, perfect onderhouden, maar drie (!) etages, 2(!!!) badkamers en 7 (!!) kamers was net iets van het goede te veel. (denk: kuisen en kost verwarming!!)
Van de twee andere huizen hebben we datgene gekozen met de grootste tuin (het is langs drie kanten omgeven door tuin) en (hopen we) de meest rustige ligging, zijnde aan de rand van de cité.
Boven zijn er 4 kamers (2 grote en 2 kleintjes, die kleintjes zijn dus perfect als strijkkot, PC-ruimte,…), leefruimte bedraagt in totaal 110 m², mét garage (losstaand), 2 grootste kamers, buitenterras (= verhard stuk aan living) en living zijn gericht op het zuiden, in de tuin staan er hazelaars, rozemarijn en tijm, en is er ruimte voor een moestuin.
We hebben een enorme staalkaart meegekregen, met als opdracht tegen begin volgende week de kleuren te kiezen. (ik weet maw wat doen dit weekend) Ze zullen het dan verven naar onze goesting en tegen 20-12 is het beschikbaar. Mocht het toch niet klaar zijn tegen dat Ward verhuist, dan kan hij even gebruik maken van een gemeubeld appartement, zodat hij toch niet op hotel moet.

Maandagmiddag zijn we gaan lunchen met Wards directe chef in het resto van de fabriek (dit staat los van de fabriek, in de cité), waar ook familieleden van werknemers mogen gaan eten tegen een spotprijsje.

Ward zou 5 januari 2009 ginder zijn eerste werkdag hebben, maar door het dralen van de human ressources is er nog niks geregeld qua contract, en Ward weigert (terecht) te vertrekken zonder contract dat volledig zijn zin is. Ward was alleszins blij met de opvang en organisatie van Tavaux, volgens hem is alles beter geregeld dan in Rosignano.
Ik blijf voorlopig in België wonen en werken en we zullen in de weekends pendelen, waarbij Ward de meeste van de verplaatsingen zal maken. (Solvay kan hierin tussenkomen, vandaar)
Het is geen probleem voor Ward om ’s vrijdags vroeg te stoppen met werken/ te vertrekken, dus W zou hier zijn van vrijdag- tem zondagavond.
Vermits het weer een contract is van 3 jaar (expatcontracten zijn standaard 3 jaar, met mogelijkheid tot verlenging) zullen we na een tijd dit systeem moeten evalueren.
To be continued.

Dieet

Ze zeggen wel eens dat, eenmaal de kaap van de dertig voorbij, de kilo’s makkelijker aan je lijf blijven plakken. Leeftijd + vakantiekilo’s (Italië = kaas, pasta, wijn, gelato!) + andere baan (niet meer elke dag 15 minuten moeten wandelen van station naar werkplek) hebben op korte tijd voor desastreuze gevolgen gezorgd, die niet meer te negeren waren door voelbaar spannende broeken. Neem daar op de koop toe nog een superslank lief bij die zelf elke (schaarse!!!) kilo bij zichzelf met minachting bekijkt en er een heuse (onterechte!) buikfobie op nahoudt, en twee schoonzussen die, ondanks het baren van een kind, wél hun genenpoel meehebben, en dus vrolijk rondhuppelen in maatje 34.
Een mens wordt er niet bepaald vrolijk van, en een perfectionist als ik al zeker niet.
Zoals altijd heb ik een “klik” nodig en deze kwam er enerzijds door de broeken (ik heb geen zin en geen geld voor een nieuwe garderobe) en anderzijds door recente foto’s van mezelf, een weinig flatterende weerspiegeling van de voltrokken ramp zeg maar. In het recente verleden heb ik overigens nog (tussen mijn 22ste en mijn 27ste) onaanvaardbare proporties aangenomen en daar wil ik niet-nooit-never naar terug. Horresco referens!!!
En dus ben ik stevig aan het diëten geslagen, weliswaar in combinatie met drie keer fitness per week. (prima frustatiekiller bovendien, zo heb ik ondervonden, en dat is dezer dagen wel al eens nodig/welgekomen)
Intussen is er na 4 weken zo’n 2,5 kilo af, en mijn streefdoel is er nog een keer dat getal afkrijgen.
Mijn kont (nee, eerder mijn dijen) is sinds mensenheugnis een verloren zaak, maar die buik en die love handles, die kunnen zeker platter/weggewerkt worden.
En mijn dieet? Simpel. Zo weinig mogelijk suikers, vetten en dierlijke ingrediënten. Ik was al vegetariër, en vis eet ik ook zéér met mate, moeilijk was dat niet, maar ik ben wel een enoooorme kaasjunkie, dus dat is even aanpassen geweest.
Volhouden? Simpel, ik werk met een systeem van “mezelf belonen”: één keer per week sta ik mezelf een kleine zonde toe. (kaas, een stukje taart, een handvol chips,…) en één keer per maand “mag” een grote zonde. (een hele zak chips, een pak friet van’t frietkot, een pizza,…)
Oh ja, en je bent wat je eet, dat weten we intussen allemaal dankzij Sonja Kimpen, maar wat ook belangrijk is: je bent OOK wat je drinkt. En dus: weg cola en fruitsap, weg witte/rode martini.
Dagdagelijks dus enkel water, thee, koffie en sojamelk, waarbij de vloeibare duivels tot de kleine zonden worden verbannen en dus slechts één keer per week meer mogen.
SMAKELIJK

soap/soep

De absurditeit van mijn leven beleeft weer een ongekend hoogtepunt dezer dagen.
Daar waar de voorbije twee jaren er waren van wachten, verlangen, slechts kort bij elkaar zijn en weer het afscheid, om de cyclus te herbeginnen, hadden we gehoopt gisteren ein-de-lijk een datum te krijgen waarop Ward naar België zou kunnen komen en we tenminste een “normaal” leven zouden kunnen leiden vanaf nu.
Ook die droom is weer meedogenloos aan stukken gereten.
Wat verwacht je nadat je verschillende keren hebt aangegeven dat je terug wil komen (voor enige nieuwe expat), en je effectief dergelijke signalen ontvangt van je baas?
Inderdaad, dat je zult mogen terugkeren. Niets is minder waar. Gisteren kreeg Ward te horen dat ze voor mensen met zijn jobprofiel geen plaats in B hadden, en ze deden hem een nieuw…expatvoorstel!
Frankrijk deze keer, nog steeds niet het einde van de wereld, maar dit voorstel is weer het begin van eindeloze ellende, te beginnen met het jaar 2008 dat ik weer in alle eenzaamheid zal afsluiten…
Feit is dat we geen van beiden nog kunnen of willen voortdoen zoals we bezig zijn.
Er zullen dus zware offers moeten gebracht worden.
En voor de zoveelste keer staat mijn leven maar weer eens op de pauzeknop.

De nacht van de vleermuis

In heel Europa was het dit weekend weer nacht van de vleermuis. Ook in België waren er tal van activiteiten rond deze geheimzinnige nachtelijke fladderaars.
Ward en ik hadden in Toscane al enkele nachten van de vleermuis gehad daar er een kolonie vleermuizen huisde net boven onze kamer en het na zonsondergang en va-et-vient van deze beestjes was.
Maar goed, Sofie, lid van natuurpunt en steeds in voor een toeristisch uitje, had voor Lier gekozen. Kwestie van ook een beetje de toerist uit te hangen. Na een etentje in het centrum trokken we richting Fort, net buiten de ring, waar een dertigtal vleermuizenspotters verzameld hadden. Onze gids legde uit dat vleermuizen niet hoorbaar zijn voor het menselijk oor, maar er bestaat een toestel, de bat detector, die hun roepjes omzet in hoorbare geluiden. Aan de hand van de geluiden kan je horen welke soort je pad kruist.
Bij een steeds meer invallende duisternis kregen we nog wat uitleg over vleermuizen, hun gewoonten en eigenaardigheden, en toen het volledig donker was, rond 21u, vatten we onze tocht aan. Ik hanteerde één van de drie bat detectoren. Amper enkele meters verder was het al prijs: krok krok krok, een watervleermuis in actie boven…het water! Met behulp van de sterke halogeenlamp van de gids konden we hem of haar ook zien.
Ook de dwergvleermuis en de franjestaart waren ons deel op een uur durende wandeling langs de waterkant, die heerlijk geurde naar “vochtige boom”. Het was een boeiende avond op één van de weinige mooie zomeravonden die dit jaar heeft gekend.

De Spelen!

Deze dagen lijkt het centrum van de wereld in Peking te liggen, met een klein omwegje langs Georgië. Dit gezegd zijnde: wie herinnert er zich nog dat de blinde artieste uit Georgië het lied PEACE WILL COME heeft gezongen dit jaar, jaja echt waar, wist zij veel.
Ik herinner het me omdat het één van de kitscherige miskleunen is waarvan de triljoenste editie van het eurovisiesongfestival dit jaar is bevallen. Soit, terzake nu. Peking oftewel Beijing.
Je moet dezer dagen al op vakantie zijn op Mars om nog geen beelden te hebben gezien van de spelen.
Ook ik, in het echte leven toch zo geen sport-op-tv-fanaat, ben bezweken en stem trouw af op studio Peking. De Spelen. Ze raken toch wel iets bij de meeste mensen, en als je zelf ooit aan iet of wat dat naar competitiesport ruikt, gedaan hebt, wéét je wat de sporters doormaken.
De stress net voor de prestatie. De adrenaline. Euforie of ontgoocheling achteraf. De eer van het podium.
20 jaar geleden deelde ik als tienjarige in deze emoties, al was het dan “maar” op provinciaal niveau. De urenlange wekelijkse trainingen, de wedstrijden met trouwe supporters, de triomf van het podium (op mijn eerste wedstrijd was het meteen “raak”: goud),…
Been there done that. Voor degenen die (nog) niet weten welke sport ondergetekende beoefende: deze sport is al veel in het nieuws geweest dezer dagen door the kid from Baltimore die voor niet minder dan acht gouden plakjes gaat! Plons!!!

Bella Toscana

Na een zoveelste verblijf in Italië’s mooiste regio kan een mens zich afvragen waarom hij blijft gaan. De oplossing is simpel: Italië is een feest voor de zintuigen. De melodieuze taal (die ik gelukkig ook begrijp en spreek, wat het feest enkel vergroot), de prachtige panorama’s (elk dorpje of landschap lijkt er van een postkaart te zijn weggeplukt), de vino, gelato, pasta en pizza (de weegschaal vergeten we even quando là giù), het genot van zeewater (fris!) en zon (heet!) op de huid en last but not least de betoverende en bedwelmende geuren van oleander en pijnboom, die in de zomer overal je neus verwennen. Het is vooral dat laatste dat ik mis wanneer ik terug in onze eigen kwakkelzomer beland. Weg is de geur van het zuiden.
Nog even tijd om terug te blikken.
De cipressen van Bolgheri…
De vino rosso di Grattamacco…
Le torre di San Gimignano…
De rust van Collegalli…
Le farfalle di Collodi…
Balconevisi als eindpunt van een mooie wandeling…
Le spiaggie bianche di Rosignano…
Spaghetti del Tirreno a Castiglioncello in zéér schoon gezelschap…

A presto, Italia! (volentieri!!)

Het ABC van de mutant

Vorig jaar deze tijd verblijdde ik mijn lezerspubliek met een epos getiteld “het ABC van de pendelaar”. Maar omdat het jaar 2008 ingeluid werd, en intussen bestendigd werd, als “het jaar van de veranderingen”, dienen mijn epistels uiteraard te worden aangepast aan de tijdsgeest. O tempora, o mores!
Wat een pendelaar is, mag voor menigeen duidelijk zijn. Nu de VTM goochelt met paranormale toestanden zeg ik er voor de volledigheid maar bij dat het níét gaat om de kwakzalvers die, door te zwaaien met een stuk oud ijzer, proberen te voorspellen of ge een jongen of een meisje verwacht. (1 kans op 2 dat ze juist zijn! Impressive!) Soit, bij het woord “mutant” of “mutatie” denkt de modale Vlaming eerder aan taferelen uit “the fly” of “aliens” (ik kan ze geen ongelijk geven), maar voor een kleine subcategorie van Vlamingen beter bekend als De Ambtenaar, betekent mutatie gewoonweg: hetzelfde werk gaan uitvoeren, afhangend van dezelfde instantie en met dezelfde arbeids-en loonsvoorwaarden, maar op een andere plek.
Daar Dame Fortuna ondergetekende zéér welgezind is en ik het ambtenaarsbestaan vanaf maandag 16 juni mag/kan gaan uitvoeren op vijf minuten van mijn thuisbasis, dient een nieuw ABC zich aan. Ladies and Gents: het ABC van de mutant!

Aanvraag

Dé voorwaarde numero uno om een mutatie te bekomen. We geven een voorbeeld ad random (evenwel gebaseerd op ware feiten) Stel: net voordat ge vertrekt op skiverlof, krijgt ge van FOD Justitie een brief in de bus, die bij u en talloze andere vastbenoemden peilt naar uw interesse in een eventuele mutatie. Na een stevige periode van zelfreflectie (de besneeuwde Franse Alpen kunnen inspirerend werken) besluit ge Ervoor Te Gaan en ge dient uw schriftelijke aanvraag in. Een paar ontvangstbewijsjes (van aangetekende zending) rijker en euro’s (alles heeft een prijs) armer, begint het grote afwachten.

Belgisch staatsblad

Het Descartiaans “Cogito ergo sum” kan vrij worden omgezet (gemutéérd, haha, wat een sense of humour toch hé) naar “publicando ergo mutandis”. Dit Latijn met veel haar op wil niet méér zeggen dan dat een mutatie een publicatie in het Belgisch staatsblad vereist.
Of hoe D-day meer dan zestig jaar later anno 2008 nog eens zijn naam waarmaakt.

Concurrentie

In één van mijn eerdere blogs gebruikte ik de metafoor van de rond een te kleine prooi cirkelende aasgieren. Zo gaat het dus bij een mutatie. Net zoals pakweg een carrière in de zangwereld zijn er veel geroepen en slechts weinig uitverkoren. Vreemd overigens dat de nationale loterij nog niet beschikt over een krasspelletje met de naam “mutatie”.

Drink (afscheids-, verwelkomings-)

Muteren heeft als onoverkomelijk gevolg dat ge u binnenkort in de armen (klauwen?) van nieuwe collega’s en bazen zult storten, terwijl ge andere bloedjes op uw oude werkplek met veel pijn in het hart achterlaat. Om toch niet met al té stille trom te vertrekken of elders te beginnen, bestaat de mogelijkheid Dat Ge Een Drink Geeft. De toeters en bellen van de ambtenarij quoi.

Euforie

De emotie die overheerst wanneer ge hoort dat gij één van de aasgieren zijt die effectief beet heeft. Nadelige neveneffecten zijn torenhoge telefoonfacturen van de desbetreffende dag, maar voor de rest niks dan positieve vibes.

Fiets

Na jarenlange ellende om van bij het ochtendgloren al te moeten crossen en vliegen om de bus en nadien de trein te halen (die dan vaak afgeschaft of vertraagd is), en in de metro opeengepakt te staan tussen mensen die geweldig staan te stinken uit hun bek (tip: ontbijt vóór ge de deur uitgaat of poets tenminste uw tanden), breekt nu een heerlijk tijdperk aan: in de frisse lucht begeeft ge u op’t fietske naar uw werk, wars van stress en tijdgebonden bestaan. De fiets wacht immers wél op u als ge eens vijf minuten later de deur uit zijt, en de lichaamsbeweging krijgt ge er gratis bij. En als ge voordien al een gevarieerd ontbijt hebt genuttigd, krijgt ge meteen tien op tien van Sonja Kimpen.

Group bonding

Op uw oude werkplek hebt ge jarenlang lief en leed gedeeld met collega’s en bazen, waardoor er intense vriendschaps- en haatrelaties gegroeid zijn in de loop der jaren. Die verworven zekerheden en vertrouwdheden laat ge, als kersverse mutant, dan wel achter en dus dient ge een nieuw sociaal netwerkweb te spinnen, teneinde uw toekomstige vrienden en vijanden te leren kennen en uw plekje te vinden in de nieuwe groep.

Hoofdstad

Waar ge tot voor kort 5 dagen op 7 verplicht vertoefde in ’s lands hoofdstad, is het begrip “hoofdstad” na uw mutatie nog slechts een topic waar ge kunt mee scoren op één of andere quiz. (Madagaskar? Antananarivo!)

Internet

En andere moderne communicatiemiddelen. Zoals reeds vermeld (cfr supra: drink) laat ge een ganse schare fans achter die, wegkwijnend aan een schrijn opgericht ter ere van u, dagelijks, vóór het aanvatten van de dagtaak, gezamenlijk jammeren om het zware verlies dat hen is getroffen. (tot groot jolijt van de kuisploeg overigens, die de roetrestanten van de daar aangestoken kaarsen dient op te ruimen) Of kunt ge dit voorkomen? Ja, dankzij internet, GSM en andere kunt ge ervoor zorgen dat deze arme dutsen toch op de hoogte blijven van het reilen en zeilen van hun idool.

Jaloezie

Minder fijn gevolg van uw mutatie. Degenen die niet bij de uitverkorenen waren (zonder daarom sektarisch te willen overkomen) of degenen die u simpelweg het licht in de ogen niet gunnen, kunnen wel eens slecht reageren bij het vernemen van uw hoogst persoonlijke blijde boodschap. Laat dat uw eigen vreugde om uw mutatie niet temperen!

Kat (- uit de boom kijken)

OK, op uw oude werkplek kon iedereen lachen met uw zingende bloem (overigens cadeautje van collega die net zo geschift is als gij), en kon uw persoonlijke fototentoonstelling van wijlen de bomma, de hond, uw lief, verkleedpartijen en andere leukigheden op uw bureau gesmaakt worden, net als uw flauwe mopjes, onnozele forwards en Little-Britain-imitaties.
Op uw nieuwe werkplek is het misschien aangewezen om net iets discreter te werk te gaan en niet meteen de clown uit te hangen. Kijk liever eerst de kat uit de boom teneinde na te gaan wat aanvaardbaar is teneinde niet op dag één als de Alain Vandam-kloon te worden gecatalogeerd. (zie ook boven -Group Bonding- en onder –Yo de mannen en Zelfcensuur)

Lunch (-at home)

Gedaan met kleffe boterhammen en bananen met kneusplekken tegen de tijd dat de lunchpauze aanbreekt. ’s Middags trekt ge gewoon lekker naar huis om daar uw bokes on the spot te smeren, en wie weet hebt ge nadien nog tijd om effe in uw zetel te ploffen met een krantje of andere lectuur van iets lichter allooi voor ge u weer naar uw werkplek begeeft. Het is eens wat anders dan een bureau met vettige plekken en kruimels tussen uw dossiers of de harde stoelen van de cafetaria die eerder een hernia zullen veroorzaken dan voorkomen, om nog maar te zwijgen van de “mess”, waar ge winter én zomer last hebt van acute winterblues wegens het schrijnend gebrek aan daglicht.

Mede-mutanten

Oftewel: collega’s met evenveel hoerensjans als gij. Extra fijn is het als gij niet de enige mutant zijt op uw nieuwe werkplek en ge dus kunt beschikken over fijn gezelschap dat net als gij de overstap maakt naar dezelfde plek, waardoor ge er toch al één iemand kent! Hoera!

Nieuws (wereld-)

De aardbeving in China, de verwoestende cycloon in Myanmar, Obama vs Clinton, ja zelfs de overwinning van Jelle en Micheline: al dit nieuws wordt op veel minder commentaar en belangstelling onthaald dan het nieuws over uw mogelijke mutatie. Enkele weken na de aanvraag (cfr supra) begint het: telkens iemand u ziet, wordt u de vraag gesteld, als ontsproten uit één collectief, neurotisch, hetzelfde denkende brein: Weet Ge Al Iets Van Uw Mutatie? De dag dat ge dan effectief iets weet, verdenkt ge er uw collega’s van, elke keer ze naar hun GSM grijpen, stiekem de VTM-nieuwsdienst 4040 te sms’en.

Oud-strijders

Oftewel: degenen met de meeste dienstanciënniteit. Strategisch voordeel tot het bekomen van een mutatie, alhoewel de mannen van’t ministerie hard hun best deden en nog doen om dat niet zo te doen lijken.

Paniek

Bij uw toekomstige ex-bazen welteverstaan.
Op het ogenblik dat ze op uw oude werkplek vernemen dat ge muteert, beginnen er allerhande rode lichtjes te knipperen en alarmbellen af te gaan, waarbij de vraag “hoe gaan we niet verzuipen in het werk met één werkkracht minder” centraal staat. Als dan blijkt dat ge rap moet vertrekken (cfr infra, Speedy Gonzales), is het hek helemaal van de dam en lijkt collectieve zelfmoord ineens de beste oplossing. Gij, de gelukkige mutant, aanschouwt met een genoegzame glimlach het tafereel. Sweet revenge héhé.

Quasi-sollicitatie

Een mutatie veronderstelt dat ge eerst eens met uw veren gaat pronken bij uw hopelijk toekomstige bazen, en dit evenement heeft veel weg van een echte sollicitatie, inclusief stress, gepoetste schoenen en zondagse outfits.

Regio’s (andere -)

Net nu ge de criminaliteit in de Vlaamse Rand denkt door te hebben, wordt uw werkterrein verlegd van Zenne naar Dijle. Ach ja, traveling broadens the mind, doesn’t it?

Speedy (-Gonzales)

Typisch fenomeen van mutatie is dat ge eerst eindeloos moet wachten op de beslissing, maar dat, eens de beslissing genomen is, ge niet rap genoeg kunt/moet beginnen op uw nieuwe werkplek. Believe me, een periode van 10 dagen tussen publicatie (zie boven: Belgisch staatsblad) en indiensttreding is niet eens zo extreem kort. Of hoe “24” niet enkel een succesvolle reeks op TV is maar soms bittere realiteit.

Tijd (zeeën van-)

7u ’s morgens is niet langer het uur dat ge u de deur uit haast om pas een dik uur nadien op uw werk aan te komen. Dit is nu het uur dat ge u nog eens omdraait (“aaaaah, nog een half uurke”) en ge medelijden hebt met de hordes pendelaars die wel nog dat haastige lot beschoren zijn.
Bovendien zijt ge ’s avonds al thuis op een uur waarop de meeste pendelaars nog maar net op de trein gestapt zijn, of nog staan te dralen op het perron, geërgerd wachtend op een trein die wéér eens vertraging heeft. De uren die ge dus per week als mutant uitspaart, spendeert ge dankbaar aan slapen, huishouden runnen en inkopen doen, zodat ge veel uitgeruster en stresslozer door het leven kunt gaan. Of nog: hoe mutatie het betere time management betekent.

Uitslapen

Aansluitend bij hierboven.
Waar ge vroeger menige keren een aanklacht bij Amnesty International overwoog gelet op het feit dat het uur van opstaan een zware schending van uw fundamentele mensenrechten uitmaakte (waar de folteringen in Abu Graib een gezellig theekransje bij leken), is het fenomeen “pokkevroeg opstaan” nu slechts een gruwelijke herinnering die ge misschien met adequate psychotherapie kunt verdringen naar de meer stoffige en desolate plekken van uw ingenieus brein.

Verhuis

Indien ge geen familielid, kennis, vriend, ex-lief of enige andere connectie bij de lokale verhuisfirma hebt, betekent muteren wel: zelf uw verhuis doen. Al die wetboeken, bureau-ornamenten, documentatie en ander materiaal, op duizenden A4’s samengebundeld, dienen te worden verzeuld van de oude naar de nieuwe werkplek. Niet te geloven hoeveel brol ge verzameld hebt op zes jaar tijd, maar misschien is uw mutatie dé gelegenheid om pakweg outprints van het menu van de mess van 1 tot 5 juli 2004 eindelijk eens weg te gooien.

Werkuren

Muteren vergt enige aanpassingen, zoals daar zijn het zich eigen maken van de nieuwe werkuren. Maar blij als een kind dat ge zijt met uw nieuw verworven mutatie, is dit een klein detail dat ge met veel enthousiasme aanvaardt.

X-rated

Muteren betekent dat een geheel nieuwe wereld voor u opengaat. Deze van de real life soaps. Wanneer ge op uw nieuwe werkplek gedropt wordt, beseft ge dat ge nog niks weet van de onderlinge relaties, de wie doet/deed/zal het doen met wie quoi. Deze X-rated stories zullen wellicht binnenkort met u worden gedeeld, en ge verheugt u erop om binnenkort in een Leuvense versie van “home and away”, “Sara” of “the bold and the beautiful” terecht te komen, al zij het dan slechts als figurant.

Yo (- de mannen)

Zeer belangrijk: de etiquette op uw nieuwe werkplek. “Yo de mannen” als dagelijkse begroeting van de collega’s past als ge ergens al zes jaar werkt, en op sommige werkplekken past het helemaal niet. Aan u om het spel slim te spelen en u te informeren over de heersende etiquette, teneinde een modus vivendi te vinden die daar naadloos bij aansluit.
Elke werkplek heeft zijn do’s en don’ts, en dus moet gij, de nieuwbakken mutant, al uw cognitieve vaardigheden ten volle benutten om deze zo snel mogelijk onder de knie te krijgen.
Zie ook onderstaande en laatste puntje.

Zelfcensuur

Als mutant is het not done om bij uw nieuwe collega’s/bazen uw oude collega’s/bazen te gaan zwartmaken, of al iets té enthousiast te gaan vertellen over pakweg uw erelidmaatschap van het Vlaams Belang, uw aanwezigheid op de laatste thuis-dag, uw bloedverwantschap met Sam Gooris of uw avonturen in de parenclub het voorbije weekend, op dag één dat ge begint. Nee, wilt ge een beetje goed in de groep liggen, (cfr supra: Group bonding en Kat) dan dient ge u te onderwerpen aan de nodige zelfcensuur en (cfr supra: Yo de mannen) de heersende gedragscodes!